-
1 zaręczyć
глаг.• обручать• обручить• поручить• поручиться* * *zaręcz|yć\zaręczyćony сов. 1. поручиться;\zaręczyć słowem honoru поручиться честным словом, дать честное слово;
2. (kogoś z kimś) обручить, помолвить+1. poręczyć
* * *zaręczony сов.1) поручи́тьсяzaręczyć słowem honoru — поручи́ться че́стным сло́вом, дать че́стное сло́во
2) ( kogoś z kimś) обручи́ть, помо́лвитьSyn:poręczyć 1)
См. также в других словарях:
zaręczyć — dk VIb, zaręczyćczę, zaręczyćczysz, zaręczyćręcz, zaręczyćczył, zaręczyćczony zaręczać ndk I, zaręczyćam, zaręczyćasz, zaręczyćają, zaręczyćaj, zaręczyćał, zaręczyćany 1. «dać gwarancję na coś, poręczyć za kogoś, za coś; zagwarantować» Zaręczyć… … Słownik języka polskiego
